Postanowiłem wyrazić to co dziś czuję.... W grudniu 11stego roku zakupiłem pięknego Komara 2350 z 1976 roku. Jezdził nim nieżyjący starszy Pan,a córka postanowiła sprzedać. Mówiła,że bardzo dbał,wnuczek zaś się śmiał że dziadek to go w jeździe czyścił.

Postanowiłem więc o staruszka zadbać tak samo. Ma sobie stać w garażu,czysty i wszystko ma chodzić jak w zegareczku. Tak też było. Od grudnia do 7kwietnia bierzącego roku praktycznie codziennie widziałem i dotykałem komara. Jeździłem,brudziłem,czyściłem dobrze gaźnik i dbałem o to by komarek palił na jedno przekręcenie wału. Gdyby pisać jak mi sie z nim dobrze żyło to by mi emocji nie starczyło. Każdy zachęcał-sprzedaj bo młody jesteś i w końcu kiedyś i tak zajezdzisz.... Tak też pomyślałem.

Wybór padł. Mam (niby) upatrzoną WSK 125 w (podobno) idealnym stanie za odziwo 450złotych. Kolega przyjechał do mnie,zobaczył komara przejechał się,dał pieniądze do ręki i tak już komarek u niego przestoi kolejne 20 pare lat w spokoju. Tylko teraz jedno mnie męczy....  Pierwszy raz tak w życiu mam. Mam drugi motocykl chodź moja tęsknota do tego małego komarka jest tak wielka,że opisać się tego nie da.

Motorek z duszą. Każdą śrubką można pokręcić a zrobi mu się tylko lepiej,silnik najprostrzy jaki może być,ale widok tego komarka świecącego się,wypolerowanego i tego silniczka czystego nie zapomnę na długi czas.

Tyle. Pisałem spontanicznie,może się komuś spodoba,może nie. Więc oceniajcie!